P'log: Voorgevangen vissen...

Ik ben nog van vóór de oorlog. Weliswaar de Golfoorlog, maar oorlog is oorlog. Daarom ben ik dus misschien een beetje ouderwets en heb ik bepaalde meningen die soms niet helemaal stroken met het huidige denken en doen. Laat het me je uitleggen aan de hand van twee voorbeelden. 

Zo dicht mogelijk bij de basis, dat is wat ik wil. Dat anderen daar geheel anders over denken is inderdaad waar. En dat mag natuurlijk ook, maar ik begrijp het niet? Wat is bijvoorbeeld de lol van een betaalwater? Ik vind afgesloten openbaar water al oersaai. Waarom zou je iets instinctiefs als vissen gaan cultiveren? En nou niet zemelen over veiligheid en zo, dat verhaal kennen we nu wel. Nee, vissen is toch iets wat het laatste restje jager in de man los maakt? Of los zou moeten maken? Of is vissen stomweg vette biggen sleuren? Ik ga nog een stapje verder, ik vind dat die idiote betaalwaterzeugen niet eens de naam vis mogen dragen. Je gaat toch ook niet op olifantenjacht in Blijdorp? De basis is weg, de oerbehoefte naar de commerciële kloten geholpen. En bedankt.

Laatst werd ik uitgenodigd voor een barbecue. Ik vind barbecueën leuk! Lekker hannesen met vuur. Het liefst gewoon met echt hout, maar desnoods een zakje houtskool erbij als het niet zo goed wil fikken. Rook in je ogen en zwarte klauwen en af en toe een vonk op je wang of in je haar. Even lekker de holbewoner uithangen en wat speklappen cremeren en die dan met lauw bier wegspoelen. En dan zeggen dat het lekker is! Top! En dus toog ik vol goede moed naar de plek van de barbecue. Wat een deceptie!

Toegegeven, de entourage is prachtig. Ik zit op een lichtgewicht aluminium stoel aan een dito tafel. Op een kussentje. Voor mij een schaal met broodjes, wat bakjes Johma en een glas Prosecco in een wijnglas zonder poot. Na een uurtje krijgt iedereen honger en de gastheer meldt dat hij wel even ‘de fik er in’ zal doen. Ik ben benieuwd. Waar gaat hij dat doen dan? Op het grasveld? Nee, vast niet, dat ziet er uit als een green van een golfveld. Ik volg zijn bewegingen en zie dat hij naar een hele hoge kast loopt. De kast is van chroom en aan de voorkant zitten knoppen. Hij doet wat; ‘zo, die brandt’, meldt hij koket. Wat de fuk?

 ‘Iemand spareribs?’, klinkt de vraag. Iedereen heeft honger en de gastheer takelt een halve ribbenkast van een dood varken de ‘buitenkeuken’ in. Pas nu zie ik een schoorsteentje, ook al verchroomd. Als de klep van de elektrische oven dichtgaat, zie ik geen rook. Alleen wat trillende lucht. Wat gebeurt er? We gingen toch barbecueën? Kloten met vuur en vlees verbranden? Lekkende kippenpoten die het vuur aanwakkeren en dan je poten verbranden om ze te redden. Drie minuten later; ‘AAN TAFEL’! Nu breekt pas echt mijn klomp! Hoe kan het nu al gaar zijn? De gastheer ziet mijn verwondering en verduidelijkt ‘voorgegaard, zo van de Sligro vandaan, hoef je alleen maar op te warmen, topspul!’… Ergens in mij sterft een klein holbewonertje. Ik wil naar huis! Of naar een bos en dan met mijn blote tanden een boom omknagen, die in de hens steken en er naakt omheen dansen. Nou ja, dat laatste nu ook weer niet.

De lol van vissen en de lol van fikkie stoken, en daar eventueel iets doods boven laten blakeren, heeft te maken met de kleine kwajongen die in iedere grote man schuilt. Sommigen hebben dit kereltje echter zolang genegeerd dat-ie maar gestopt is met het bedenken van avontuurlijke plannetjes. Alles moet snel en de commercie speelt daar handig op in. Maar vissen is een hobby en eten feitelijk ook. En barbecueën al helemaal! Hoe lang zal het duren voordat er visvijvers zijn met ‘voorgevangen’ vissen? Dan heb je niet eens meer een hengel nodig, dat zou pas efficiënt zijn!