P'log: Game over...

Ik hou niet zo van spelletjes. Wat mij het meest tegen staat zijn de spelregels die bij een spelletje horen. Ik hou meer van spelregelloze spelletjes zeg maar. Maar daar zijn er maar weinig van te koop. En dus verzin ik wel mijn eigen spelletje. Ik ga vissen. 

Vissen is eigenlijk ook een spelletje. En dan eentje zonder regels. Tenminste, er zijn natuurlijk wel de wettelijk bepalingen, verboden en geboden, maar daar heb ik niet over. Vissen is een spelletje dat nooit ophoudt, als je een keer gewonnen hebt dan begin je gewoon opnieuw met je zoektocht naar dat ene moment van zoete euforie. Zie het als ganzenborden, maar gebruik dan ook de achterkant van het bord, de vloer, het plafond, de A27 en het complete waterstelsel in gans Europa.

Spelletjes binnen het hengelen vinden op alle niveaus plaats. Ik heb ze allemaal al een keer meegemaakt. Ik ben afgelegd, achtervolgd, toegejuicht, uitgescholden, bedreigd, verafgood. Het boeit me allemaal weinig. Na een korte periode van teveel adrenaline, probeer ik het te vergeten en ga ik door met mijn spelletje. En toch verbaas ik me nog wel eens waar sommige mensen toe in staat zijn.

Ik neem vissen uiterst serieus. Ik verdien er voor een substantieel gedeelte mijn brood mee. Toen ik 19 werd besloot ik klaar te zijn met de stomme streken die ik uithaalde. Sinds die tijd ben ik eerlijk in mijn doen, en nog veel eerlijker in mijn praten. Wat ik zeg is altijd eerlijk, wat niet wil zeggen dat het noodzakelijkerwijs ook waar is. Ik weet immers ook niet alles. Maar liegen, bedriegen of opzettelijk zaken voor mij houden, dat doe ik niet. Dat is mijn kracht en natuurlijk ook meteen mijn valkuil. Over het algemeen schrikt men van mensen die hun oprechte mening durven te spuien.

En toch is dat de enige manier om iedere avond met een gerust hart het moede hoofd op de kussens te vleien en weg te tukken naar dromenland, het land waar steevast dames met pronte borstjes mij al kirrend dikke, vette vissen komen brengen. Je kent dat land wel.

Maar gelukkig zijn er genoeg mensen die er een geheel andere moraal op na houden. Die ook speler in mijn spelletje zijn, maar het op een andere manier benaderen. Zelfs in een spelletje zonder spelregels kan je valsspelen, en daar gaat dit verhaaltje over.

Hoe dichter iemand bij je staat, hoe hoger je de lat legt. Het vertrouwen dat je iemand schenkt, verwacht je één op één terug. Wordt je onheus bejegend door een vreemde dan doet minder pijn dan wanneer je keihard belazerd wordt door een goede vrind of bekende. Zoals ik al zei, ik heb het al vaker bij de hand gehad. Ik maak mij al niet eens meer boos, ik verwonder mij daarentegen echter des te meer.

Hoe kan iemand die je een bepaald vertrouwen schenkt, daar zo oncharmant mee omgaan? Dan ben je toch niet gelukkig? Val je dan wel rustig in slaap ‘s avonds? Droom je dan wel mijn dromen of moet je daarvoor geheel wakker de vieze sites afsurfen? Zachtjes sleurend aan een half hard piemeltje terwijl je je afvraagt of je nog meer stiekeme vissen kan vangen over de rug van een ander? Wat een stom spelletje is dat dan zeg! 

Ik hou niet van spelletjes. Dobbelstenen zijn niet mijn ding, ik hou mij liever bezig met zaken die nooit helemaal te begrijpen zijn. En met mij een paar hele mooie mensen. Ik prijs mij gelukkig dat ik ondanks mijn soms veels te grote bek, een groepje hele toffe mensen om mij heen heb weten te verzamelen die mij weten te waarderen voor mijn eerlijkheid en geen moeite hebben om door mijn botheid heen te prikken. Hoe zit dat met jou? Ik ga slapen, bring on de borstjes!