Even pielen met een wormpie...

Een paar dagen na het harder-avontuur dat een fikse voorn opleverde, besluit ik terug te gaan naar dezelfde plek. Deze keer bewapend met wormen en in het gezelschap van mijn kleine man. Het werd een feestje…

‘Waar gaan we heen dan pap?’, ‘naar die plek waar ik die grote voorn ving’, ‘maar waarom hebben we dan geen brood, we gaan toch harders vangen?’ Ik kijk naar beneden en vraag me af of dit kind nog wijzer gaat worden en of ik zijn gebit moet laten verzekeren. ‘Nee man, we gaan op voorns vissen! Die vang je met brood maar die echte grote lusten ook worm en misschien vangen we ook wel een baarsje of een grondel!’ Wat een grondel is? ‘Dat is een kikker met een palingstaart’, leg ik zorgvuldig uit. Hij weet genoeg, we gaan!

Ik lood zijn hengeltje uit zodat zijn haakje net boven de keien hangt, de perfecte plek om grondels te vangen. Ik zelf hang mijn worm op half water en zwiep zo ver mogelijk in. Binnen een paar minuten sta ik twee-nul achter. Twee kikker-aaltjes zijn tussen de stenen vandaan gepeuterd en mijn grootste, kleine vriend voelt zich helemaal de baas.

Het blijven malle beestjes!
Dan is het mijn beurt. Mijn dobber scheert weg en ik tik zachtjes aan. Wat is dit dan? Mijn 3 meter lange, 15 grams hengel gaat in een hoepel en zelfs de slip begint te lopen! Dit had ik dus totaal niet verwacht. Een geweldige stekel verschijnt boven water, een bak van een baars. Nu ben ik de baas weer.

Mijn derde veertigplus baars ooit!
Het wordt al wat donker en ik besluit wat dichter bij huis nog eventjes te vissen. Even later posteren we ons naast de Haarlemmerpoort en gaan de dobbers in het water van de gracht. Het wordt een visfeestje. We vangen nog twee baarsies, een kolblei, een brasem en als klap op de vuurpijl sleurt zoonlief nog een blankvoorn van 33 cm de kant op. Top! 90 minuten, 8 vissen, 5 soorten en één bak!

Blij, blij, blei!

Hij laat zich echt niet afleiden...