Start me up...

Vissen zit in mijn bloed, 365 dagen per jaar, 24 uur per dag. Al ligt er een meter ijs, vissen beheerst mijn leven. De afgelopen maanden waren dramatisch, 3 vorstperiodes op rij, de luchtdruk die de pan uit rees. En toch gaan vissen, tussen de schotsen en tegen beter weten in. Door de lat laag te leggen, op drempelniveau, wist ik toch nog een paar schamele visjes te vangen. Wat mij echter nu ontzettend bezighoudt zijn de plannen voor 2017, en gaat het goed komen met die plannen? Oftewel; heb ik geleerd van de afgelopen decennia of blijf ik te hoog mikken met een te slappe boog?

Ieder jaar heb ik net als jij plannen en voornemens. Als ik dan aan het einde van het jaar de balans op maak dan blijkt er iedere keer maar weinig van terecht te zijn gekomen. Begrijp me niet verkeerd, ik vang best vis, soms zelfs veel en dik, maar van de nobele, goeddoordachte plannen komt doorgaans weinig terecht. Waarom is dat? Het antwoord is simpel en luidt: Opportunisme… Hoe mooi en goed een plan ook lijkt aan het gein van het jaar, het is niet mogelijk in de toekomst te kijken en omstandigheden te voorspellen. Ben ik ergens bezig en zie ik elders vis zwemmen, dan pak ik snel mijn boeltje op en verkas. Doorpakken en een plan volgen is niet mijn sterkste kant, de horizon lonkt en is als een nieuwe vriendin; de eerste weken spannend en sexy, dan treedt de gewenning in en ontstaat er een hunkering naar een nieuw avontuur. In 2016 verliet ik om die reden 3x een goedlopende stek op een 'grotemannenwater'.

 

Karperen doe ik steevast op plekken die niet of nauwelijks worden bevist. Ik vind het eenvoudigweg irritant gestoord te worden bij het uitvoeren van mijn plannen. Een water of stek claimen doe ik niet, van claimers krijg ik bultjes, en dus duik ieder jaar weer verder de bosjes in. Karpervissers zijn over het algemeen lui, de meute vist het liefst uit de achterbak. Met die wetenschap op zak en een beetje moeite weet ik nog steeds plekjes te vinden waar ik ongestoord mijn ding kan doen. Dat heeft wel consequenties. 

 

De echt grote vissen loop ik mis. Ik vis gewoon niet op die wateren. Uiteraard zwemmen er wel afgrijselijk vadsige varkens op ‘mijn’ wateren, maar de spoeling is zo dun dat het echt een loterij is. Ik prijs mij gelukkig dat ik in 2016 maar liefst 3x met mijn neus in de vette boter viel, echt bizar! 

 

De plannen voor 2017? Ik vertel ze maar niet, er komt toch niet veel van terecht en het brengt wellicht gelukszoekers op ideeën. Nou ja, één plan wil ik wel delen… In 2017 ga ik weer lekker vaak vissen, meer genieten en me minder irriteren aan negatieve factoren.