4-voet-GROEN, de tweede sessie...

Afgelopen woensdag vond de tweede sessie plaats in het kader van het project '4-voet-GROEN', alwaar ik op jacht ga naar die vermaarde 120 cm+ snoek. Deze keer met Boudewijn, hij heeft het verslag geschreven, klik daarvoor HIER. Klik ook even door voor een foto en een vertelseltje over iets dat mij geregeld overkomt en dat ik graag met jullie deel...

Met twee hengels doodazen is niet ideaal. Althans niet als je een rustig dagje voor ogen hebt. Als het stroomt en/of waait en zeker als er een hoop obstakels zijn, dan is het vissen met slechts één hengel vaak veel rielekster. Daarentegen maak je met twee hengels meer kans, zeker als je in korte tijd een plek probeert uit te kammen. Zoals nu dus het geval is bij het project ‘4-voet-GROEN'. Hieronder een stukje tekst dat verhaalt over plotselinge adrenalinekicks en het weg-ebben daarvan. Welnu, het klinkt ingewikkeld maar lees even door, dan wordt het wel duidelijk. 

Als ik vis met twee floats dan leg ik die natuurlijk niet naast elkaar. Ik ga er vanuit dat een snoek in helder water mijn aasvis wel van een meter of 5 afstand moet kunnen waarnemen. De dobbers liggen dus minimaal 10 meter uit elkaar, en dan vaak eentje links en eentje rechts. Nooit eentje dichtbij en eentje wat verder, dat is niet handig, als het stroomt of zo, dan raken de lijnen steevast in elkaar verward. Links, rechts, links, rechts. Als een toeschouwer bij een tenniswedstrijd, links, rechts, links, rechts. Niet heel ontspannend duidelijk… Maar dan! 

Soms kijk ik wel eens wat te lang naar één bepaalde dobber, gewoon omdat ik iets verwacht of zo. Omdat-ie juist op dat moment langs een boot drift of onder een overhangende tak langs. Kijk ik dan terug naar die andere dobber dan gebeurt het geregeld dat ik ‘m niet kan vinden! Bam, adrenalinekick! In 95% van de gevallen ligt die dobber dan gewoon op de scheidingslijn tussen donker en licht, of is gewoon zo ver afgedreven naar een plek waar ik ‘m nog niet verwacht. En als ik ‘m dan weer zie dan ebt de adrenaline weer weg. Dit overkomt mij zeker drie keer per sessie. Het vreet echt energie, maar het is ook wel weer lekker. Maar het kan ook andersom… 

Juist die 5% dat de dobber wel onder is gegaan terwijl ik naar de andere stond te kijken, maakt het dat ik mezelf die 95% dat er niks is gebeurd, vergeef. Maar stom genoeg gebeurt er dan vaak het volgende: Ik heb te lang naar rechts gekeken, dat weet ik wel maar ik verwachtte iets. Duidelijk ‘wishfull thinking’, ik kijk terug naar links en kan niet direct mijn float ontdekken. Geen adrenalinekick, ik weet immers wel dat-ie waarschijnlijk tegen de kant is gedrift of zo. Dan check ik de lijn die over het water loopt en zich tegen de stroming in verplaatst. Ik heb de aanbeet gemist, dat is jammer, dat vind ik misschien wel het mooiste van dat hele doodazen…  Maar ja, aanslaan en hangen, de rest is geschiedenis.

Wel adrenaline als ik de dobber niet meteen zie, geen adrenaline als er wel degelijk een vis de voorn heeft gegrepen. Ik heb er echt op gelet, het is onverklaarbaar wat mij betreft. Een soort van geïnverteerde watersense? Raar!

 

Drievoeter van afgelopen maandag... Van groot water! :)