4-voet-GROEN, de derde sessie

Woensdag, gehaktdag, of beter gesteld ‘visdag’! Hieronder alweer het derde verslag in het kader van het project ‘4-voet-GROEN’. Weet je het nog? De komende maanden probeer ik alleen of met Boudewijn een snoek te vangen van 120 cm of meer, en dat op groot water. Lees door voor het verhaal van de laatste sessie…

Eigenlijk vis ik niet eens een hele dag op woensdag. De dobbers gaan over het algemeen om 10 uur te water en de boel wordt om 14.30 uur alweer ingepakt. Meer tijd heb ik niet. Neem daarbij in consideratie dat er ook nog eens ontzettend veel verkast wordt en de netto-vistijd bedraagt hooguit 2,5 uur. Weinig? Misschien, maar het is ook nu weer (net als bij karperen) gewoon veel efficiënter dan een beetje stom op een vis te gaan zitten wachten. Boudewijn denkt daar gelukkig net zo over en ook hij is niet te beroerd om kilometers te sjouwen en te ploeteren, op zoek naar die ene MOAP, de Mother Of All Pikes…

Doe het dan! 

De eerste twee sessies was de tactiek als volgt; eerste een megagroot water, dan een middelgroot water en tenslotte een bewezen water bevissen. Oké, daar stoppen we mee. Dat is klaar, gezien de zeer beperkte tijd zal er bijna alleen nog maar op groot water worden gevist. Dat doelstelling luidt immers ‘van een 120-er op groot water’, dat zal betekenen dat er geblankt zal gaan worden, maar als-ie gaat……… Oei! 

De eerste plek. We zijn op een rivier aanbeland, tientallen kilometers lang en in verbinding staand met grote scheepvaartroutes. We bevissen een haven en dat doen we zorgvuldig, een aanbeet lijkt niet te kunnen uitblijven, maar waar we ook driften en waar we ook inwerpen, er gebeurt helemaal niks! Dik anderhalf uur vissen we overal en nergens en het verkassen kost ook nog eens een uur in totaal. Erg? Nee, we zien baarzen jagen en duikende futen en aalscholvers wijzen op de aanwezigheid van aasvissen. Hier komen we terug! Ze doen het gewoon niet, dat heb je wel eens.

 Grote baai van nog groter water...

Om bij de grote volgende waterpartij te komen moeten we dik een half uur lopen. Onderweg passeren we een soort parkwater dat in verbinding met een polder blijkt te staan. Klein water dus, wel uitgestrekt maar niet diep. Maar het ziet er ‘snoekig’ uit en we kunnen de verleiding niet weerstaan, we blijven jagers! Er zijn drie kleine bruggetjes en bij ieder van die besluiten we het steeds 5 minuten de kans te geven. Bij brug drie ploft mijn dobber opeens onder juist als de laatste minuut in gaat. Vet! Ik verwacht een snoekje van misschien 65 cm of zo en wacht niet lang met aanslaan. Strak draaien, contact maken en een ferme haal. Ik denk eigenlijk direct de vis te zien maar dat is bepaald niet geval. Sterker nog, de Redington gaat helemaal krom en iets woests probeert de boel te slopen! Wat is dit dan? Boudewijn pakt alvast het karpernet, dat hebben we nodig om vanaf de brug te kunnen scheppen. Als hij twee minuten later klaar staat heb ik de vis nog steeds niet gezien, wat is dit in godsnaam? En dan zien we haar, sjeezis! ‘Een meter ouwe’, fluister ik schor, Boudewijn knikt haast onmerkbaar en bepaalt de beste hoek om te scheppen. Nog twee minuten en het lot wordt bezegeld, in mijn voordeel!

 

Hoe dan?

Hoe dan? Hoe dan? Dit is toch wel heel bijzonder, ik heb wel eerder grote vissen gevangen in kleine slootjes, maar meestal toch de wat mindere goden. Nu zijn we gericht aan het jagen op grote vissen op groot water, pakken even een slootje mee omdat het toevallig ‘onderweg’ is en dan vang ik dit! Echt heel vet! We lopen de laatste 500 meter naar het grote water en genieten van het dunne zonnetje terwijl de dobbers goed driften langs kantjes, kragen en palen. Het mag niet baten. Maar het maakt niet uit, we hebben gewoon een toffe vis gevangen en weer een hoop opgestoken. Na weer een fikse wandeling stap ik een half uur later tevreden in de auto, volgende week weer!