KARPER magazine 119 - Een klimaat van verandering

Niets blijft hetzelfde en alles verandert. Dat vonden onze opa’s en oma’s al, dat is nu zo en over 50 jaar zal het vast ook wel het gesprek van de dag zijn. Dat is dus meteen het enige dat onveranderd blijft. De ene klaagt steen en been over wendingen in de maatschappij, de volgende noemt het vooruitgang. Hoe je er ook in staat, één ding lijkt mij echter zeker, terug naar hoe het was is geen optie en kan ook gewoon niet. In dit artikel ga ik het over twee klimaatveranderingen hebben; het weer en de media. Geen zorgen echter, we houden het ‘luchtigjes’.

Wat nou weer?

Je kan de nieuwsapp niet openklikken of je wordt er bijna mee doodgegooid: Het klimaat verandert! De berichtgevingen variëren zo’n beetje tussen doemscenario’s die verhalen over het rap naderen van het einde der tijden, tot betogen van slimmeriken die beweren dat het allemaal wel mee valt. Hoe het ook zij, aan de waterkant is er sowieso genoeg gaande. Successen uit het verleden bieden absoluut geen garantie meer. Terugvallen op eerdere ervaringen lijkt, kort door de bocht, misschien wel het stomste wat je anno 2019 kan doen als karpervisser. Dingen zijn anders geworden, laten we het daar in ieder geval over eens zijn. Of dat slecht is? Ach, het vergt weer een andere aanpak en dat is misschien wel leuker dan jaar in, jaar uit hetzelfde kunstje doen.

Zonder horizon volslagen onherkenbaar

Online karperklimaat

Een ander klimaat dat aan een stevige kentering onderhevig is, is het online karperklimaat. Met de oprukkende commercialisering van onze sport en de niet te stillen hunkering van karpervissers naar erkenning en schouderklopjes, wordt er steeds ‘opener’ online gecommuniceerd. Het tonen van een dik stuk karpervlees is voor steeds meer collega’s belangrijker geworden dan het beschermen van een – kwetsbare – stek. Een herkenbare horizon op de achtergrond en weg is jouw ‘geheime’ plek. Erger nog, de stek waar een ander misschien ook graag wel eens vist. Vijf minuten van online roem lijkt steeds vaker dit soort acties te billijken, met meestal jarenlang negatieve gevolgen. Daar worden we niet vrolijk van.

Paaien in begin maart? Hoe dan?

Een kogelvis voor Tsak, wie herkent deze plek?

Niet publiceren is ook een optie

Mijn online leven begon net na de millenniumwisseling. In een simpel blogje verhaalde ik over mijn avonturen aan de waterkant en voorzag ik dat soort verslagjes uiteraard ook van de nodige foto’s. Vanaf het allereerste moment had ik één ding snel door. Terwijl internet nog in z’n kinderschoenen stond en er de eerste jaren misschien maar twintig mensen per dag mijn blog bezochten, besloot ik direct al om nooit een achtergrond of stek in beeld te brengen. Dat doe ik nu nog steeds niet en het bevalt prima. Voor een deel van mijn inkomen ben ik afhankelijk van publicaties en als sponsorboy word ik geacht een hoop foto’s aan te leveren. Dat betekent in de praktijk dat de mooiste foto’s nooit online, in een brochure of in een magazine komen. Dat is soms best jammer, maar echt niet dat ik mijn stek om zeep ga helpen, of erger nog, die van een ander!

Twee dagen later was het tropisch warm

Huilen of doorpakken?

Terug naar het veranderende weer dan maar. Als je al wat langer op karper vist zal je het volgende wel herkennen. Zo rond Carp Zwolle begint het weer te broeien, plannen worden gesmeed, targets bepaald en voer ingekocht. Tien jaar geleden wist ik in februari al waar ik rond Koninginnedag mijn rigs zou laten zakken. Een prachtige paaisloot waar eerst de residente populatie voor de bijl ging, vervolgens trokken de grote schubs van het open water naar binnen, een week later gevolgd door de kennelijk tragere, maar dikkere, spiegels. Jaar in, jaar uit ging dat goed. Totdat alles anders werd. Een totaal onverwachte hete maartmaand schopte alles in de war, de vissen waren al leeg of pleite toen ik eindelijk arriveerde. De afgelopen zeven jaar is dat zo gebleven en iedere keer moet ik harder zoeken naar waar die vissen nu eigenlijk uithangen. Eerlijk gezegd vind ik het nu wel leuk, in het begin niet trouwens. Altijd maar hetzelfde doen is uiteindelijk best saai. Zelfs wanneer je de pannen van het dak vangt. Niet huilen dus, doorpakken!

Rara waar was dit?

Drones – Zegen of vloek?

Een paar keer heb ik met een drone mogen spelen en eerlijk gezegd vind ik die dingen wel heel erg gaaf. Allereerst is het natuurlijk een geinig spelletje, zelfs de grootste tegenstanders moeten bekennen dat wanneer je zelf de controls in handen hebt het jongetje in je naar boven komt. Daarnaast kan je een hoop te weten komen over het bestand en waar de vissen precies uithangen. Ik begrijp ook dat je als moderne, vloggende karpervisser graag je droneshots verwerkt in je vids, maar het lijkt mij haast ondoenlijk om je stek niet weg te geven met die overzichtsbeelden. Ik vind het al lastig om foto’s onherkenbaar te houden, hoe doe je dat in hemelsnaam met beelden van een drone? Dan heb je zo’n ding, kan je er niks mee. Of je hebt schijt aan iedereen en flikkert alles online met alle gevolgen van dien. Dat kan ook.

Ze komen van iedere diepte!

In dubio

Het is half juni 2019 en ik zit te vissen met mijn maatje Tsak. Het lijkt wel winter. Twee dagen eerder liepen we nog in een korte broek en nu heb ik mijn dikke jas alweer aan. De vis schijnt het niet te boeien want binnen een paar minuten is het al raak, een kogelronde spiegel mag op de foto. Een uur later vang ik eenzelfde vis, maar een paar kilo lichter. Thuisgekomen, de PC wordt aan geslingerd en ik bekijk de foto’s. Ik ben er blij mee, maar dan realiseer ik me opeens dat de achtergrond misschien te herkenbaar is. Wat nu? Voorheen wilde ik nog wel eens een uurtje gaan zitten Photoshoppen, daar heb ik nu geen zin meer in. En dus maak ik een overweging. De plek in kwestie wordt niet bevist. Althans in de 5 jaar die ik er af en toe kom, heb ik er nog nimmer iemand gezien en heb ik ook geen ‘sporen’ van vissers kunnen ontdekken. De vijf karpers die er zwemmen (tijdens een warme dag kon ik ze zien) zijn waarschijnlijk afkomstig van één of ander illegaal privé projectje. Het is ook nog eens lastig te bereiken en om het te kunnen herkennen moet je de plek al kennen. En als je de plek al kent als visser, dan mag ik er van uit gaan dat je ook wel een idee hebt van het bestandje. Ik stap dus voor één keer van mijn geloof af. Mocht dit gevolgen hebben in de toekomst, dan zal ik dat in dit magazine melden en uiteraard het boetekleed aantrekken.

Ooit zelf uitgezet?

Over de grenzen

Vreemd genoeg wordt er in artikelen, social media postings en vlogs vaak van alles in beeld gebracht. Gelden daar dan andere regels? Ik weet bijvoorbeeld dat er in Engeland niet al te moeilijk wordt gedaan. Maar ja, daar is in vergelijking ook zo weinig water ten opzichte van het aantal vissers, dat er nauwelijks nog geheimen zijn. Kijk ik naar mijzelf, dan zie ik dat ook ik andere regels hanteer. Lachend alles vol in beeld en daar nog nooit gezeur mee gehad, vreemd eigenlijk. Is het dan zo typisch Nederlands om ingewikkeld te doen over stekken? Moesten we gewoon voortaan alles maar bij naam en toenaam omschrijven? Zou dat wat oplossen? Ik weet het niet.

Het is weer wat frisser, Tsak mocht ook even drillen

Het spoor bijster

Twee dagen na de wintersessie op de graffiti-stek is het weer hoogzomer. Deze keer ben ik op pad met de boot. De vissen hebben al twee keer gepaaid en dus is het vrij vreemd dat ik de boot anker bij de ingang van een paaigebied. Het klopt, ik doe maar wat! Ik ben eventjes helemaal het spoor bijster, waar zijn de vissen? Liggen ze op 50 cm water of op negen meter diep? Of daar tussenin wellicht? Nou, ze liggen overal! In krap twee uur tijd krijg ik drie aanbeten op zowel extreem ondiep water als diep in de vaargeul. Hartstikke fijn natuurlijk, maar nu weet ik nog niks, het is ook nooit goed. Met enige moeite om de horizon niet weg te geven, maak ik alleen van de grootste vis een paar foto’s. Dan valt de wind plots weg en word ik zowat opgevreten door knutten (meurzen, zandvliegen, hoe je het ook noemen wilt) en vlucht ik weg. Als ik weg van het bloedzuigend tuig ben en midden op het water drijf, probeer ik een nieuw plan te smeden aangezien ik nog een nachtje vrij heb. Dan belt mijn Chinese vismaat.

Een stokoude spiegel die maling heeft aan het klimaat

De trukendoos

We swappen weer even naar het publicatie klimaat. De afgelopen jaren heb ik diverse mensen, die drones gebruiken tijdens het vissen en daar ook video’s mee maken en publiceren, gevraagd hoe ze met stekherkenning omgaan. De antwoorden waren bijna allemaal hetzelfde en simpel doeltreffend. Zo eenvoudig had ik het zelf niet kunnen bedenken, want eigenlijk riekt het een beetje naar nepperij en dat zit niet in mijn aard. Slim is het wel: ‘Ik film gewoon een heel ander water en plak die beelden in mijn film’, dat was zo’n beetje het gemiddelde antwoord! In deze tijd is er nog maar weinig echt, dus het verbaast me niet. Toch vind ik het maar lastig om het leuk te vinden. En meteen denk ik dan zoiets van: ‘Oké, je maakt een gave video met drie dikke vissen en brengt een ander water volledig in beeld, een water waar weer andere vissers aan de gang zijn waarschijnlijk, hoe vinden zij dat?’ Een interessant vraagstuk.

Ook het linkeroog is blind

Bloedheet genieten

Nog jeukend van de minimuggenbeetjes bouw ik mijn tentje op tussen het hoge riet aan alweer een ander water. Tsak belde mij en vertelde dat hij vis had zien springen op zijn voerplek en of ik het even wilde afromen voor hem. Nou, vooruit dan maar! De deal is dat hij na zijn werk om middernacht aanschuift en dat de eventuele runs die dan volgen voor hem zijn. Het is inmiddels zo heet dat ik mij nauwelijks nog kan voorstellen dat ik een paar dagen eerder nog zat te blauwbekken. Nog voor dat ik mij kan laven aan een kouwe rakker vang ik al een toffe vis die ik misschien zelf ooit nog heb uitgezet toen ik nog bij het SKP betrokken was. Ondertussen loopt het zweet door mijn naad en waan ik mij in de tropen. En dan vindt er weer een klimaatverandering plaats. De wind trekt aan en het wordt fris. Terwijl je juist anders zou verwachten, levert de nacht geen vis meer op. In de ochtend, als de zon achter de dijk vandaan kruipt en het weer iets opwarmt, loopt er nog twee keer een hengel af. Een mooie schub voor Tsak en een geweldige oude spiegel die gehavend is door het leven, prachtig!

Ik blijf stiekem doen

Altijd maar door

Niets blijft hetzelfde en alles verandert. Daar begon dit verhaal mee. Misschien dat we over 50 jaar wel in een ijstijd zitten? En dat je dan alle goede stekken gewoon aangeduid in Google Maps kan vinden? Ik blijf tot die tijd stiekem foto’s maken en probeer zo min mogelijk te verklappen, dat verander ik niet. Wel neem ik voortaan in de winter mijn zwembroek mee en in de zomer mijn warmtepak, je kan immers nooit weten.