Ben je daar weer maatje?

Vorige week was ik ziek. Dat had ik goed gepland want op zowat ieder front was op dat moment de druk van de ketel. Eindelijk weer eens een paar dagen achter elkaar hengelen dus! Maar nee, een smerig virusje had bedacht zich tijdelijk te moeten vestigen in mijn goddelijk lijf en dus hing ik niet in mijn reclining carpseat, maar lag ik zielig snotterend in bed. Op dag 7 was ik er klaar mee, kickte de butt van de ongewenste invader en ging vissen. Het werd een leuke sessie, eentje met een bijzondere wending…

 

Al eerdere plannen ten spijt, besluit ik te gaan instanten op een vlot- en bevaarbaar water. Ik heb geen voerplek om op terug te vallen. En zo komt het dat ik een lommerrijk plekje tijdelijk confisqueer en de rigjes op een tweetal slimme plekjes deponeer. De griep lijkt even terug te komen, mijn hoofd bonkt en ik word opeens heel moe. Een powernap doet ‘t ‘m, als ik weer bij kom, voel ik mij een stuk beter. Tijdens het laatste uurtje komt Boudewijn op visite, we babbelen wat en smeden nieuwe plannen voor in de nabije toekomst. Fluiter!

De vis voelt goed, niet megagroot, wel sterk. De lelies bemoeilijken de dril, maar met dit bijltje heb ik al zo vaak gehakt. Paar keer de lijn slap, laat de vis zichzelf maar los zwemmen. Minuten lang staan we geluidloos aan de oever, Boudewijn met het net, ik met de kromme stok. Wel zo prettig om niet te veel te communiceren tijdens het moment suprême. De vis geeft het op en het net wordt gelicht, het is een schub, een mooi, kort schubje van een kilootje of 9. Na de foto’s ruim ik op en met een zeer tevreden gevoel rij ik naar huis. De kop is er af! Maar dan…

 

Een prachtige schub, een ouwe bekende...

Als ik thuiskom ben ik nog steeds in een opperbeste bui. Maar er knaagt iets, maar wat? Ik resumeer even… Tijdens het scheppen zeg ik ‘Da’s een twintiger man’, ik zit er naast, dat gebeurt niet zo vaak, zeker niet met een hele kilo. Daar klopt iets niet! Opeens gaat er een lichtje branden, als ik gelijk heb dan flip ik de pan uit! De PC gaat aan en ik surf naar mijn oude website, 5 minuten later staar ik naar dezelfde vis, 6 jaar eerder, 25 km verderop, precies op hetzelfde gewicht en… ook toen vond ik het gewicht niet bij het uiterlijk kloppen. Als klap op de vuurpijl vang ik die vis in 2008 twee weken later weer, en wederom ben ik verbaasd!

 

Dezelfde vis op een eender in gewicht, 29 april 2008... 25 km verderop!

 

En op 18 mei 2008 kwam-ie weer langs, en weer vond ik 'm 'niet kloppen' qua uiterlijk/gewicht...

Ik vind dit echt prachtig. Ik herken gewoon een schub, schubje feitelijk, welke ik zes jaar niet gezien heb en ook nog eens op een plek gigantisch ver weg. Dit is voor mij vissen, dit is waarom ik vissen zo leuk vind. Bedankt voor de aandacht!

 

Voor de liefhebbers, de verslagen uit die tijd: 29 april 2008 en 18 mei 2008, check vooral ook even de reacties!