P'log: Biggelen...

Iemand heeft een distel in de grond geduwd, precies waar ik normaal mijn stoeltje placht te zetten. Normaal gaan afleggers wat minder subtiel te werk, bomen worden geveld, rietkragen weggeknipt en bramenstruiken worden tot zielige stompje gereduceerd. Zo niet deze aflegger. Nee, nee, dit is een behendige rakker. Het zigzag-paadje naar mijn plekje ziet er ongeschonden uit, de dikke pollen hoog gras niet geplet, de omgevallen jonge berk ligt er ook nog. Die til ik iedere keer op en plaats ‘m dan weer terug. We hebben hier te maken met een ‘heertje’, zoveel is duidelijk. 

Daar ga ik weer, even wachten tot de weg leeg is en dan snel het paadje indraaien en achter de bossages parkeren. Niemand ziet mij, niemand weet wat ik doe, niemand ziet mij voeren en soms drillen. Hier kan ik mijn ding doen, hier kan ik stiekem mijn hunkering voor dik karpervlees in alle anonimiteit stillen, ik noem het biggelen. Deze keer vind ik een plastic nepmaïsje… Oké, meneer wil een spelletje spelen?

 

Twee biggelsessies gaat het goed, ik bemerk niets vreemds, het voorval verplaatst zich naar mijn lange termijn geheugen. Maar dan! De berk ligt andersom! Lag de kroon normaal rechts, nu ligt-ie links. Vier gaatjes aan de oever verraadden het gebruik van banksticks, een losse schub in het gras, niet te missen, maakt de misère compleet! Al weken lang vang ik geen hout en meneer de aflegger beukt er gewoon dikke vis uit, althans zo doet de enorme schub vermoeden. Tijd voor een potje CSI cq 007. 

Hoewel ik midden in de Jordaan woon, is de plek nog betrekkelijk dichtbij. Het feit dat ik de auto pak om te voeren heeft meer te maken met slappe kuiten dan met een logistiek voordeel. Op de fiets ben ik krap een kwartiertje onderweg, met de auto sowieso al 25 minuten, en als ik op de terugweg rondjes moet rijden voor een P-plek, misschien wel een kwartier langer. Omdat ik mijn ‘personal bastard’ redelijk slim inschat, is het ijzeren ros mijn Aston Martin, mijn katapult is mijn Walther P5, mijn drankje terwijl ik in de bosjes de boel observeer een koude Grolsch, not shaken en zeker niet geroerd. Twee weken gebeurt er niks. Ben ik gespot? Thuis klaag ik hard tegen iedereen die het wil horen, de kamer is opvallend snel leeg. In de tuin trek in nog maar een beugel open en kijk naar de hemel, die schijnt duizend lichtjes terug en een traan biggelt over mijn wang. 

Op een woensdagmiddag heb ik beet terwijl ik niet eens aan het vissen ben. Normaal voer ik altijd ’s avonds laat, trouwens vissen doe ik dan ook het liefst. Maar nu ben ik er veel vroeger, het is nog geen 16.00 uur. En ik hoor stemmen aan de andere kant van de berk, kleine stemmen:  ‘Ja, nu hier een handje tijgernoten…. Ja, kom, we gaan!’ Ik hoor zachtjes grinniken, ik hoor zacht geknisper van laag struikgewas dat voorzichtig opzij wordt geduwd, de berk komt tot leven… 

De schub had ik hem ooit gegeven, die bleek in mijn net te zitten na een succesvolle sessie. Het nepmaïsje had-ie gewoon uit mijn vistas gejat, de tijgers uit mijn tijgernotenvat, en de gaten in de grond waren het resultaat van hard zijn wijsvingertje in de aarde duwen. 

En weer biggelt er een traan over mijn wang, nu niet van verdriet, maar van geluk. Mijn bloedeigen kind en zijn best maatje hebben mij gefukt, daar waar ik het hardst gefukt kan worden. Een rijzende berk, twee vieze modderbekkies, stralend witte tanden, lachende ogen… ‘Heb ik je mooi te pakken hè pap?’