Een rig-rookie!

Mijn momenteel drukke leven ten spijt, moet ik af en toe gewoon achter de stokken zitten. Recreatief of hardcore stoere dingen doen, ik vind het allebei leuk. Met zoonlief op pad of ouderwets de lat te hoog leggen en geen moer vangen. Bijna geen moer dan, de aanhouder wint, het cliché is waar. Lees maar verder...

Op 20 april jl. schreef ik dit op Facebook:

In 1999 ontdekte ik iets dat al die jaren in de krochten van mijn brein is blijven sluimeren. Tijdens het baarzen zat ik vast. Ik kon het shadje zien, vlak onder de kant. Nu is een shadje niet echt een reden op je leven te wagen. Maar goed, ik had er al 6 verspeeld, het water was 18 graden en de zon scheen. Broek uit en gaan. Ik redde mijn shadje, voordat ik het water uitstapte zag ik opeens een brasem ‘uit’ de kant zwemmen. Uit de kant dus. De betonnen kant, de vis kwam uit het beton! Ik vond een buis van een centimeter of 40 doorsnede, iets groter misschien. Mijn natte delen ten spijt, besloot ik de buis te volgen… Meer dan 50 meter bleek het ding lang te zijn. Het poeltje waar de buis uitkwam/komt was/is echter niet bereikbaar. Slechts toegankelijk vanaf twee streng bewaakte bedrijventerreinen, eentje zelfs met hondenbewaking. Ik vergeet het en vis verder. Uiteindelijk verspeel ik het geredde shadje alsnog… 

2014 dan. Zonder er ooit aan gedacht te hebben, blijk ik al drie jaar met grote regelmaat op één van de terreinen in kwestie te komen! Sterker nog! Ik krijg binnenkort een sleutel van de poort! Een paar weken geleden valt het kwartje, ik peins een peinsje en zoek het water af met mijn polaroidbril. Ik zie 12 brasems en 7 karpertjes. Geen buffels, eerder mini’s, de grootste is hooguit 6 pond. Maar toch, maar toch… 

Vandaag dan. Ik heb gevoerd bij een paar bruggen en op het grote water en ik heb wat tijd over. De dwergenhengels liggen in de achterbak en de rest is ook aanwezig. Ik rijd naar het terrein waar ik toegang toe heb, het is gesloten en ik heb de sleutel nog niet. Dan maar naar het andere terrein. Daar staat een hoog hek omheen met van die vieze stalen prikkels er bovenop. Ik kruip een bosje in en volg het hek. En dan ontdek ik iets waar ik heel blij van word! Er zit een deur in het hek. Totaal onzichtbaar vanaf de weg en de hoofdingang. En het zit niet op slot, echt idioot! Ik check de camera’s, die staan niet op die deur gericht! Hoe tof! Even later sluip ik met mijn dwergenstokken het terrein op. Als ik bij het water ben, voel ik me veilig, achter het pand ligt een stuk braakliggend land met veel bosjes en boompjes, niemand die mij ziet! 

Ik check het water en voel me opgewonden worden. Ik tel direct ruim 20 karpers, waaronder één ghost. Waren de vissen laatst nog mini, nu schat ik de grootste op een pondje of 18. Twee uur vis ik, maar de vissen zijn loom en vangen doe ik niet, zelfs de korsten die ik in het water gooi, negeren ze. Wat ik wel doe is voeren, minipellets en gebroken boilies, een hele kilo maar liefst. Laat ze maar vast wennen! Hier kom ik terug, hier kom ik zeker terug. Laat die buffels maar door die buis zwemmen, mijn net is er klaar voor! 

 

Bijbehorende foto: De vissen op de foto’s zijn een pond of 8, zonder pol-filter was dit het beste wat ik kon doen…

 

Eind april, Koningsdag is achter de rug; gebroken flessen, platgestampte plastic bierglazen en bruine drab zijn de laatste aanwijzingen dat de stad 24 uur uit z'n dak ging. Ik hunker naar avontuur, een groen paradijsje in een stad vol bruin en grijs en hier en daar wat neonreclame. Ik moet weg! En opeens weet ik het! Ik ga blanken op het Noordzeekanaal! Of, beter gesteld, ik ga vissen op de vermoedelijke paaiplek van die vermaledijde grofwatervissen. En dat doe ik.

 

De afgelopen weken heb ik zeer onregelmatig wat gevoerd, Instant8 in dumbell-vorm, speciaal voor mij gemaakt. Ik heb door alle drukte verder niet gekeken, gewoon, door de geheime deur, stukkie ploeteren, plons plons en pleite. Gisterenavond besluit ik opeens dat het tijd is. Ik zet de innerlijke knop van 'oei, wat ben ik druk', op de stand 'yeah man, relax'... En ik ga. En zo komt het dat ik met twee dwergen op mijn rug de haven in fiets.

 

Het is al donker als ik arriveer en het is allemaal best 'spooky', echt op mijn gemak ben ik niet. Het pad ken ik nu wel en zonder gebruik van mijn hoofdlamp arriveer ik ongeschonden op de gepredikte slachtzone. Twee rigjes gaan te water, slap lijntje. Het is stil, althans het water is vlak en roerloos. Aangezien het hier vrij ondiep is, is dat geen goed voorteken. Maar ja, ik weet ook wel dat zelfs de grootste vis zich kan verplaatsen zonder een rimpeling te veroorzaken. En ik zit inmiddels lekker en dus blijf ik. Heel goed! Na een half uur een piep. Een top die krom trekt, de slip geeft geen lijn. Typisch een aanbeet van een vis die het spelletje nog niet kent, een matmaagd! Een-rigrookie!

 

Een rig-rookie!

 

Ik denk eerst aan een minivisje, zo soepel verloopt de dril. Maar als ik het net licht, weet ik beter! Deze vis is net gearriveerd want zo groot heb ik ze niet gezien op 20 april. Een lage twintiger is de haas, ik ben heel content, en terecht! Ik vang nog twee brasems en taai na twee uur vistijd af. Ik weet genoeg!