Jaarverslag 2018

Het jaar 2018 was het meest bizarre jaar voor mij ooit, op alle fronten welteverstaan. Op 1 januari had ik er zo’n enorme zin in, ik wist niet wat mij te wachten stond. Ik had juist afscheid genomen als hoofdredacteur van de AHV en popelde om die nieuwe vrije tijd aan de waterkant te besteden. Dat ging ontzettend goed, ik wist zelfs een dubbelrun te noteren in januari. In de laatste week van die maand ging het echter ernstig mis.

Twee maanden lag ik te huilen van de pijn, niets baatte, zelfs morfine niet. Op 13 maart werd ik in Breda geopereerd aan een dubbele hernia en ik kon niet wachten om weer op pad te gaan. De eerste solosessie ging het bijna fout, ik ving twee buffels en jankend van blijdschap en pijn tufte ik huiswaarts, gelukkig zonder blijvende gevolgen.

We trappen het jaar altijd af met snoek...

Begin januari, het begint goed...

Alweer eentje...

Dit is wel heel vet!

Net na de operatie, wat gebeurt er?

De randmeren lonkten en ik beleefde er samen met vismaat Andres unieke momenten. Een PR schub en spiegel sneuvelde voor mij op dat water, na bijna 15 jaar daar gevist te hebben! Dat had allemaal te maken met de boot die ik had besloten te kopen toen ik eerder invalide op bed lag. Drie vrienden wist ik te overtuigen van de noodzaak voor zo’n boot en hij kwam er! Fishing Vessel Juliana! Nooit eerder draaide ik zoveel nachtjes, middenin de stad, in het hart van de natuur, overal! Zeker niet altijd met succes, maar iedere keer superchill.

Een uitzettertje...

Op een plek waar je zonder boot niet kan komen...

Wat een vis! Mijn PR randmeren...

Nog maar een buffeltje van het grote water...

Dit is de essentie...

Prachtige bijvangst!

Vol zomer, het gaat maar door...

Prachtige bekdraden...

Een beuker van de het übergrote water...

Middenin Amsterdam...

Terwijl het najaar inmiddels naderde werden de plannen groots. Ik wilde dit en dat en dat en dat en vooral ook dat! De boot draaide overuren en hier en daar sneuvelde er een vis, af en toe zelfs een monument. En toen moest ik naar Spanje. Nou ja ‘moest’, als vast auteur van KARPER magazine en de BEET was mij gevraagd om op reportage te gaan in Spanje voor een video en een artikeltje. Dat was leuk. Thuisgekomen bleek ik ziekjes, een vervelende hoest die maar niet ophield. Na 4 weken besloot ik op advies van vrienden tot een longfoto.

De maand oktober was het ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Diverse nachten moest ik blijven zelfs. Er zat wat in mijn long. Een grote zwarte plek. Een CAT-scan later en het was tijd voor een biopt. Tijdens deze ingreep klapte mijn long in en was het even moeilijk ademhalen. De ruimte vulde zich met vloeistof en er werd een ‘tuinslang’ onder mijn oksel ingebracht, dat voelde niet fijn. Een week later kreeg ik de uitslag bij de oncoloog: ’Meneer Bouman, u heeft GEEN kanker’!

Wat een vis, oud, lelijk, mooi, dik en zeer welkom!

Totaal anders dan de vorige, een jonge strijder!

Niet alle vissen komen vanaf de boot...

Tijd om te herpakken dus! Ik startte direct met voeren op 5 plekken, waanzin natuurlijk. Daar kwam ik een week later zelf ook achter en dus stopte ik op 3 plekken en focuste mezelf op ‘slechts’ twee. Dat leverde geen windeieren op, november en december waren topmaanden. Tijdens een korte sessie van slecht twee uurtjes wist ik zelfs de vis te vangen waar ik ooit eerder 8 maanden op gejaagd had (logo) tijdens een proefsessie met een nieuw product van Martin SB waarvoor ik werk. Natuurlijk wel een beetje mazzel, maar toch, karma misschien?

Het blijft een unieke vis!

Inmiddels was het jaar 10 dat ik het PeuterFonds leidde, tijd om de handdoek in de ring te gooien en vers bloed een kans te geven. En zo nam ik op 10 november afscheid van mijn 3^e kindje. In BEET magazine van februari 2019 daar een mooi verslag over. Halverwege december ging het voltallige bestuur mee om op mijn voerplek mijn afscheid te vieren, 3 prachtige schubs waren de haas.

Van 9 meter...

Ik hou er van...

De laatste van 2018 in de laatste week...

Het was een bewogen jaar, vol met pijn, vertwijfeling, verdriet, angst, maar ook euforie en blijdschap. Ik heb afscheid genomen van mensen, anderen heb ik beter leren kennen. Het belangrijkste is dat ik nog leef, geen pijn meer heb en met volle teugen van het vissen geniet. Wat 2019 gaat doen? Ik weet het niet vrienden, ik leef vanaf nu met de dag. Het ga jullie goed.